اعداد E در مواد غذایی بسته بندی شده جایگزین نام شیمیایی یا افزودنی های غذایی شدهاند که با افزودن این مواد به خوراکی ها باعث تقویت رنگ، طعم، بافت و یا جلوگیری از فاسد شدن غذا می شوند. انسان ها قرن هاست که از افزودنی های غذایی استفاده می کنند. رومیان باستان از ادویه هایی مانند زعفران، برای دادن رنگ زرد به غذا استفاده می کردند. از نمک و سرکه نیز برای نگه داری گوشت و سبزیجات در سفرهای طولانی مدت استفاده می شد.
در دهه 1960 فهرستی استاندارد از این افزودنی ها در قالب اعداد تهیه و ارائه شد. در اروپا به این اعداد E می گویند (حرف E مخفف کلمه Europe است) و در استرالیا فقط از شماره آنها استفاده می شود. برای مثال ویتامین C در اروپا E300 نامیده می شود و در استرالیا می توان آن را روی برچسب هایی با کد شماره 300، مانند اسید غذایی 300 یا ویتامین C 300 مشاهده کرد.
بسیاری از اعداد E مواد طبیعی هستند، مانند ویتامین B1 (E101) و حتی اکسیژن (E948).
بسته به نحوه تفسیر مقامات نظارتی هر کشور در نتایج علائم سمیت، محدودیت های اعداد E بین کشورها متفاوت است. سمیت، توانایی یک ماده برای ایجاد آسیب می باشد که اغلب به میزان مصرف آن ماده مربوط می شود. البته همه چیز می تواند در دوز مصرف بالا سمی باشد. مصرف بیش از حد کافئین سمی است، اما هیچکس نمی تواند دوز مصرف بیش از 100 فنجان قهوه در روز را استفاده کند.
برخی از افزودنی های اعداد E در بسیاری از کشورها ممنوع هستند. برای مثال آمارانت (E123) برای رنگدهی به غذا با رنگ قرمز تیره استفاده می شود. این ماده در استرالیا و اروپا با غلظت 30 میلی گرم در مواد غذایی مجاز می باشند اما در ایالات متحده به دلیل نگرانی هایی که منجر به سرطان می شود ممنوع می باشد.
برخی از افراد ممکن است حساسیت هایی داشته باشند و نیاز به توجه بیشتر به این اعداد برای این افراد ضروری است. اما اکثر مردم می توانند این افزودنی ها را بدون هیچگونه عوارض جانبی مصرف کنند.